Aleksandra Mróz

Aleksandra Mróz 

Gdańszczanka, uśmiechnięta mama wspaniałych dzieci.
Poezja w wydaniu Oli to odzwierciedlenie tego co w duszy gra autorce.
Jej wiersze to wachlarz emocji, bez zbędnych, zawiłych opisów. Potrafi wprowadzić w przyjazny sposób dla oka czytelnika w świat przyrody, romantyzmu, erotyzmu, ażeby w kolejnym utworze trysnąć soczystym przekleństwem; ukazując tym samym ostry pazur kobiecości.

Utwory zaporzyczone z portalu truml.com

                     i co

bo rymowanie już nie w modzie

bo rymowanie jest passe'

a ja pierdolę taką modę

kocham rymować i tak chcę

 

pisać o słońcu rzece gwiazdach

motylim skrzydle co trzepocze

jestem królową grafomanii

piszę o piórach perłach złocie

 

że okulary gdzieś zgubiłam

różowe moje ukochane

mówią że niezła ze mnie żmija

zgadzam się mam w to wyj....

 

lubię się czasem upić winem

lubię być dzika krzyczeć wyć

kocham niegrzeczną wyuzdaną

zabawę z sobą pragnę ciii....

       przezroczystość

 

rodząc się mamy

tyle samo bieli co czerni

umierając w większości

jesteśmy szarzy

życie to walka

z sobą o siebie

nieliczni posiadają

pierwotnie

 

błękitne oczy

stary i długi wiersz o jesieni

ponure jesienne poranki

bez słońca ciepłego promienia

drzewa zrzucają swe wianki 

tak smutna dzisiaj jest ziemia

szafiru nieba brakuje 

mgła szara przykryła obłoki

fontanny deszczu śpiewają 

pieśń senna pełną tęsknoty

w melancholijnej ciszy 

przesianej szmerem wiatru

dzień składa pokłon nocy

zabłysnął im srebrzyście 

ty znikniesz i odejdziesz

rozpłyniesz się dokoła

ja słońca swojej matki

w błękicie będę wołał

i będę prosił błagał

bądź przy mnie nie zostawiaj

bez ciebie nie istnieję 

bez ciebie w smutek wpadam

tak proszę dla tych lasów

dla trawy tej zielonej

tych kwiatów które jeszcze

wciąż patrzą w twoją stronę

i dla tych listków złotych

co matek się trzymają

daj im choć jedną chwilkę 

nim sierot ruszą zgrają

dla jabłek które we śnie 

kołysze wciąż powietrze

pomaluj im twarzyczki

niech zsuną się w tym wietrze

została zaświeciła

ogrzała wszystko wokół

ja dumny i szczęśliwy 

wyglądam z nad obłoków

jest pięknie jest złociście 

szczęśliwe są poranki

choć ciągle wypatruję

gwieździstej mej kochanki